ایشر داس

بعد از دیر زمانی با خانواده رفتم تا به نوای موسیقی هموطنم گوش بدهیم. البته نظر به هدایت جناب دریا، برای خانوادهٔ این حقیر پیشاپیش در وسط قطار دومی مقابل ستیژ جا مشخص گردیده بود، که از این همه لطف و مهربانی و کوچکنوازی شان شرمسار و ممنونم.

دریا گرامی ما، شام دیروز در شهرک (Neu-Isenburg) فرانکفورت با تمام صفت دریایی خویش آوازخواند. او نیک می دانست در کدام زمان کدام آهنگ را بخواند.

شنونده های که با دریای خروشان اضافه از سی سال هم‌گام اند هنوز هم دریای دهه های شصت و هفتاد خورشیدی را بیشتر دوست دارند و بار بار آهنگ های همان زمانش را فرمایش می‌دادند ولی نسل جوان آهنگ سال های پسین او را.
در روند کنسرت نقاشی کردن تصاویرِ برخی هنرمندان چون استاد قاسم افغان، استاد اول میر، بازگل بدخشی، امیر جان صبوری و دیگران از سوی نقاشان افغان و غیر افغان؛ و صحبت منظم و دقیق فرهاد عزیز در مورد کارهای هنری این آواز‌خوان ها نوآوری بود در خورستایش بود.

همین‌گونه بازخوانی اندک اندک آهنگ های دیگر آوازخوان‌ّها، دریادلی دریای مان را بازتاب می داد. «عالم گرفتاری خوش تسلی دارد»، شعری حضرت بیدل که استاد رحیم بخش مرحوم آن را ماندگار و آهنگین ساخته؛ بازخوانی کردن و زُنگه ها بر آن اضافت و طرز آن را تغییر دادن و بیدرنگ تحسین بیننده های هنرشناس را جذب کردن، کار ساده و در توان هر آواز خوان نیست.

گپ های او در مورد سرزمین آبایی مشترک مان هرگز جنبهٔ سیاسی نداشت، بلکه گفته هایی بود برخاسته از دل هزاران هموطن غیر سیاسی ما و شما.
نقاشی تصویر و آوردن سیمای بزرگ دوشیزه مرضیه جان شهید بر پرده نمایشی ستیژ، گواهٔ همدلی با مردم مظلوم افغانستان است که نباید فراموش شوند.

راستی یادم نرود یاددهانی کنم، که جناب فرهاد دریا بهترین نوازنده ها را با خود داشت که دست های شان جادو می کرد.
افزون بر همه در این فضای غمبار هنرستیزی و دشمنی با هنر موسیقی، گرم نگهداشتن ستیژ موسیقی خود می‌تواند، کار جسورانه و مخالفت آمیز با تبعیض کسانی باشد که علیه موسیقی استند.
عزیزم فرهاد دریا! عمر تان آمویی و سربلند باشید همچو کوهٔ آسمایی.

 با حرمت زیاد.