جاوید اختر/شهلا دانشور

میں اور میری تنہائی اکثر یہ باتیں کرتے ہیں
تم ہوتیں تو کیسا ہوتا
تم یہ کہتیں
تم وہ کہتیں
تم اس بات پر حیران ہوتیں
تم اس بات پر کتنا ہنستیں
تم ہوتیں تو ایسا ہوتا
تم ہوتیں تو ویسا ہوتا
میں اور میری تنہائی اکثر یہ باتیں کرتے ہیں
یہ کہاں آگئے ھم یونہی ساتھ ساتھ چلتے
تیری بانہوں میں ھیں جانم میرے جسم و جاں پگھلتے
یہ کہاں آگئے ھم یونہی ساتھ ساتھ چلتے
یہ رات ھے یا تمھاری زلفیں کھلی ھوئی ھیں
ھے چاندنی یا تمھاری نظروں سے مری راتیں دھلی ھوئی ھیں
یہ چاند ھے یا تمھارا کنگن
ستارے ھیں یا تمھارا انچل
ھوا کا جھونکا ھے یا تمھارے بدن کی خوشبو
یہ پتیوں کی ھے سرسراھٹ کہ تم نے چپکے سے کچھ کہا ھے
یہ سوچتا ھوں میں کب سے گم صم
جب کہ مجھ کو بھی یہ خبر ھے
کہ تم نہیں ھو کہیں نہیں ھو
مگر یہ دل ھے کہ کہہ رھا ھے
تم یہیں ھو یہیں کہیں ھو
تو بدن ھے میں ھوں چھایا
تو نہ ھو تو میں کہاں ھوں
مجھے پیار کرنے والے
تو جہاں ھے میں وھاں ھوں
ھمیں ملنا ھی تھا ھمدم
اسی راہ پہ نکل کے
یہ کہاں آگئے ھم یونہی ساتھ ساتھ چلتے
میری سانس سانس مہکے
کوئی بھینا بھینا چندن
تیرا پیار چاندنی ھے
میرا دل ھے جیسے آنگن
ھوئی اور بھی ملائم
میری شام ڈھلتے ڈھلتے
یہ کہاں آگئے ھم یونہی ساتھ ساتھ چلتے
مجبورئ حالات ادھر بھی ھیں ادھر بھی
تنہائی کی اک رات ادھر بھی ھے ادھر بھی
کہنے کو تو بہت کچھ ھے مگر کس سے کہیں ھم
کب تک یوں خاموش رھیں اور سہیں ھم
جی چاھتا ھے دنیا کی ھر اک رسم اٹھا دیں
دیوار جو ھم دونوں میں ھے آج گرا دیں
کیوں دل میں سلگتے رھیں لوگوں کو بتا دیں
ھاں ھم کو محبت ھے
محبت ھے
محبت
اور دل میں یہی بات ادھر بھی ھے
ادھر بھی

من و تنهایی من گاه سخن ها داریم
که تو باشی چگونه خواهد بود
تو ازینجا بزنی حرف و یا از آنجا
چقدرشوی به این حرف حیران
چقدر درین سخن خنده کنی
تو اگر بودی که اینطور میشد
تو اگر بودی که آنطور میشد
من و تنهایی من اکثر
چقدر حرف به گفتن داریم

به کجا آمده ایم کنارهم قدم زنان

جان من این بغل توست که با
جسم و جان ذوب شدن می‌گیرم


موی تو باز شده یا که شب است؟
چقدر مهتابی‌ست!
یا که از چشم تو شبهای من منورشد
ماهتاب است یا که چادر تو
ستاره است یا که دامن تو
عطر بدن توست یا شمیم هوا
خش خش برگ است یا حرفی
که تو انگار خپ و چپ زده‌ی

مدتی هست که من فکر تو را میکردم
وقتیکه با خبرم خوب از نبودن تو حرف های که مدام است
به روی زبان دل من :
هستی تو همین جا و همین جا هستی…
تو جسم هستی و من سایه
اگر که نباشی به کجا خواهم بود
ای آنکه دوست مرا می‌داری
من هر جا که تو باشی هستم
ما باید میدیدیم
از همین راه ها
موجود میشدیم
به کجا آمده ایم کنار هم قدم زنان

از عطر صندل زلال
شميم نفس هايم
عشق تو مهتابی است
دل من هم شبیه سپهر
میشود به ملایمت
شام من با تو سپری
به کجا آمده ایم
کنار هم قدم زنان
چقدر مجبورم اینجا و آنجا هم
تنهایی یک شب
اینجا هم است و آنجا هم
حرفی برای گفتن
خیلی زیاد دارم

با کی بگویم مگر…
تا چه وقت تحمل کنم
چقدر خموش بانم
دل که می‌خواهد
هر را ه و رسم دنیا را
خط بطلان بزند

دیواری که دربین ما بوده را نابود کند
چرا این بنبست راه های دل را به مردم نگوییم

هااا ما با همدیگر محبت میکنیم
این حرف دل اینجا هم است و او نجا هم