|
شبی که فردایش نوروز مظلوم ما چهره مینمود، گزارش سالانۀ گروه بررسی وابسته
به مؤسسۀ ملل متحد، حاکی از شادترین و ناشادترین کشورهای جهان انتشار یافت.
فنلند مقام شادترین کشور و افغانستان غمگین با دریافت مقام ناشادترین
کشورجهان در رتبۀ ۱۳۷ معرفی شد.(۱)
شاخص های طرف توجه یا آنچه به عنوان معیار در تعیین رضایتمندی، شاد زیستن و
یا در تشخیص ناراضی بودن و غمگین زیستن مردمان کشورها به کار میروند، چندین
عامل را در نظر میگیرند: عوامل اقتصادی، درآمد سالانه، وضع معیشتی، احساس
وحمایت اجتماعی، سطوح آزادی یا نبود آن، فساد و اعتماد و یا بی اعتمادی به
نهاد های دولتی.
در پرتو آنها موارد دیگری نیز در تصویر سیمای یک کشور طرف توجه قرار
میگیرند.
گزارش پسین در بارۀ ناشادترین کشور جهان یا افغانستان این را هم افزوده است
که "با افتادن دوبارۀ افغانستان در دست طالبان، این کشور همچنان به عنوان
ناشادترین کشور در انتهای فهرست باقی مانده است."
گزارش مانند بسا موارد دیگر از نهادهای جهانی، مسؤولیتی در قبال کشورهای
ناشاد زیسته و دراندوه دشواری ها فرورفته ندارد. اگر ما چنین توقعی را هم
از آنها داشته باشیم، حکایت دگر بارۀ آن آرزو مندی فروکوبیده شده و آزموده
است که دیگران ما را نجات بدهند. پس بهتر آن است که نخست مظاهر و چهره های
ناشاد زیستن را بیابیم، آنگاه خود سر در گریبان ببریم و عوامل و زمینه های
رویش آنها و ناشاد زیستن در چنین سطحی را طرف توجه قرار بدهیم.
چهره های ناشاد زیستن
بیکاری، فقر، گرسنه گی، بیماری، بیدوایی، بسته بودن مکتب های دختران و
محروم کردن آنها از فراگیری درس سالم، اخراج استادان از دانشگاه ها، دشمنی
با هنرموسیقی و هنرمندان، مشاهدۀ کارکرد فرهنگ تمامیت خواهی، تبعیض جنسیتی،
مذهبی، زبانی ومنطقه یی، سرکوب های روزانه، حمل دادخواهی بر شانه زنان
وسرکوب آنها، خاموشی و عدم همنوایی بسا از چیزفهم ها و مدعیان مبارزه با بی
عدالتی، تلاشی، زندان، شکنجه، نسل کشی، تیرباران جوانانی که در نظام پیشین
برای به دست آوردن نان وظیفۀ نظامی را پذیرفته بودند، توهین وتحقیر،
مهاجرت، شنیدن پیهم خبرهای ناگوار و دل آزار از غرق شدن در آبها، وادارسازی
خشونتبار مردم به انجام دین وآیینی که طالب میخواهد، اجبار ریش گذاشتن،
اجبار چادر بر سر زنها و خانه نشاندن آنها، دیدن چهره های سیاسی و نظامی
نظام پیشین، ادعاهای آنها که در واقع نمک بر زخم می ریزند، موقع نیافتن
فرهنگ همزیستی، دست باز داشتن بیگانگان در ادارۀ طالبان، غالب شدن حرکت
قهقرایی وخدشه دیدن ارزوهای تمامیت ارضی، استقلال و بهبود خواهی های بسیار،
دروغگویی و دیده درایی تروریست هایی که در مسند قدرت ننگین نشانده شده اند
و... در صورت وچهرۀ انسانها بیانی از داشتن غم واندوه و بالتبع ناشاد زیستن
دارد.
آنچه را که بر شمردیم از خبرها و تماس های روزانه دریافت شده اند.
داستانهای دلخراش و گریه آور اندک نیستند. اینرا نیز میدانیم که تعدادی
ناراضی وناشاد نیستند. آنانی که ناشادی را برجامعه تحمیل کرده اند، شادی را
برای خود گرفته اند. آنها با فقر و بی غذایی، بی دوایی و سرکوب های روزانه
مواجه نیستند. از همان روی است که به قطر شکم افزوده اند و برای معاینات
صحی و تداوی بی هیچ مشکلی سر به دُبی واسلام آباد میزنند.
این واقعیت نیز آشکار است که اقشار مختلف مردم با توجه به آنچه روزانه می
بینند وبا توجه به سطح و درک خویش از مسایل بار دشواری زنده گی و مصایب
آنرا حمل کرده و باغم به سر می برند. اینها همه حلقه های زنجیری شده اند که
مردم آزار اند.
چرا چنین شده است؟
ادامه دارد
(1) Der World Happiness Report 2023
|
