رشید بهادری

بسیاری از ما انسان های دارای تعقل یعنی آنانی که جهان را با دیدی روشن نگاه می کنند ( منظورم از روشنفکرانی است که کشور های شان به جهان سومی ها شهرت یافته اند و در انظار مردمان غیر از خود شان عقب مانده و واپسگرا به نظر می رسند ). همین ها به خوبی می دانند که مردم شان تا هنوز در فقرِ فرهنگ دست و پا می زنند و این هیولای وحشت زا گریبان شان را در چنگ داشته و می فشارد. هرچند گروهی پیشتاز به ویژه جوانان تحصیل کرده ( پسر و دختر ) و آنانی که این درد و غم را با گوشت و پوست شان احساس می کنند، تا حد توان صدا بلند می نمایند ولی از آن جایی که حرف شان و آواز شان به گوش آن هایی که اقتدارگرا هستند ؛ نمی رسد و اگر هم برسد اعتنا نمی کنند. بنابران همین دیگ است و همین آش که هرگز پخته نمی شود.
اگر ما در پی ردیابی این همه آشفته حالی ها و نابسامانی ها شویم ، یا به معنای دیگرِ کلمه فقر فرهنگ و عقب مانی های دیرینه را ریشه یابی نماییم ، در می یابیم که نخ سرِ دراز دارد و کار مان به جا های حساس می رسد و هر چند در پی دریافت از علت ها شویم و آن ها را به کاوش بگیریم ، بوی بد و ‌گندگی آن که ریشه در بیسوادی ، فرهنگ های ناجور ، دین ، مذهب و … دارد ؛ بیشتر ما را به بیراهه می کشاند.

مشکل در این جا است که در کشور های اسلامی ( بدون از کشور ما افغانستان ) با آن که قانون اساسی نافذ و حکمفرما است ولی بیشترین احکام به رویت شریعت اسلامی چون افغانستان انجام می یابد و شما به وضاحت اعدام ، سنگسار ، شلاق و حتا قطع اعضای بدن را شاهد می باشید. گذشته از این ها برخی را به نام انتحاری ها تربیت می کنند که با اجرا نه تنها خود شان بل جانِ عده یی از اشخاص بی گناه اعم از زن ، مرد ، طفل و … را می گیرند.
همین هایی که حالا یاد آور شدم سال ها پیش شاید سی یا سی و پنج سال قبل پروفیسور هانتینگتون نظریه پرداس آمریکایی در برابر عده ی کثیری از مردم و سپس در نشریه یی که در باب ( برخورد تمدن ها ) اِرایه داشت چنین گفته بود:
« تمدن و صنعت غرب را فرهنگ اسلامی تهدید می کند و اگر غرب زود به فکر نابود کردن این فرهنگ ناجور نیفتد ، تمدنش نابود می شود. »
بدبختانه نهضت های راه افتاده در برخی از کشور های اسلامی به جای این که تفکر و جهان بینی دنیای غرب را مورد مداقه قرار بدهند و در خصوص آن خوب بیندیشند ( در حالی که از همه دستاورد های غرب سود می برند و استفاده ی لازم را از آن به عمل می آورند ) ولی برخلاف ، همه را نادیده گرفته بر ایشان چسبِ کافر بودن را می زنند و با انتقاد از آنها به دشمنی روی می آورند و به بد گویی می پردازند ، حتا با این هم اکتفا نکرده بیرق ملی شان را لگد مال و یا سیاحین شان را بنام جاسوس و … زندانی می نمایند.

متاسفانه دولتمردان ناآگاه شان نیز درک نمی کنند که اگر روزی حادثه به وخامت بکشد و جنگی میان یک کشور اسلامی با یکی از کشور های پیشرفته و یا کشور های اسلامی با کشور های متمدن اتفاق بیفتد ، واضح است منطق جنگ به رویت قدرت در جنگ حکم می کند که درین صورت آن یا آن ها برنده خواهند بود.
هرچند مملکت های پیشرو و متمدن نمی خواهند حرب گرم را راه اندازی نمایند چون با تکنیک های حرب سرد از قبل آن کشور ها را در چنگال شان نگه میدارند ولی با آن هم از ترس تروریست های تربیت شده و انتحاری ، همچنان بیم از سلاح های هستوی و کمیاوی که کاربرد شان دهشت آور است و عواقب بد آن بخشی از آدم های روی زمین را به نابودی خواهند برد، جنگ برای شان مطرح می باشد.
آرزو این است که ای کاش کشور های جهان سومی با ارتقای فرهنگ و در اثر نابودی خرافات از هر منظری که بوده و است بتوانند خویشتن را به جایگاهی که نیاز است برسانند تا مردم شان از زندگی لذت ببرند و دیگر دشمنی ها جا اش را به دوستی ها باز نماید.

( پایان )