سکینه ادیب 

زنان که نیم از پیکر جامعه هستند، هیچ گاه نتوانستند در افغانستان به عنوان یک فرد یایک انسان از حقوق اولیه زندگی شان برخوردارشوند. در افغانستان زن بحیث جنس دوم، برده وغلام محصوب می شود که همواره انتخاب سرنوشت وزندگی روزانه شان به دست مردان این کشور رقم خورده است. زنان افغانستانی سالهاست که درخانه پدر بانام ونشان پدر شان زندگی کردند ودرخانه شوهربانام ومشخصات شوهر ویاهم پسر بزرگش!

درافغانستان هیچ گاه زنان بنام خود شان شناخته نشد، بنام خودشان ازدواج نکرد وخودشان انتخاب شریک زندگی اش را نتوانست، حتا موقع مردن ورفتن از این دنیای فانی بنام خودش ازدنیا نرفت. نقاب ظاهری زنان افغانستانی مردانی بود که سالهاست خودشان را مالک وهمه کاره زنان می پنداشتند. از آنجایکه اوضاع افغانستان متاثراز کشورهای دیگربوده باپیشرفت جهان به سوی عدالت وروشنی افغانستان نیز اندکی متاثیرشد وزنان افغانستانی برای گرفتن حقوق اولیه زندگی شان که همانا حق تحصیل، کار، انتخاب، آزادی وغیره می باشد به مبارزه پرداخت. درتاریکی به تابو شکنی پرداختند وباشجاعت که داشتند دروازه های بسته مکاتب، مدارس، دانشگاها، دفاترکاری وسایرموسسات دولتی وغیردولتی را بروی شان باز کردند.
بعد از بیست سال تلاش وپشت کاربلاخذه موفق شدند اندکی خود، توانایی ها وشایستگی شان را برای مردان افغانستان وجهان ثابت نمایند. جامعه افغانستان به تازگی پذیرفته بود که زنان نیم پیکراین جامعه است وبدون زنان حکومت وجامعه معیوب خواهد بود. اما باتاسف فراوان بعد از سقوط نظام ریاست جمهوری وتغییر ریژیم افغانستان به تاریخ 15اگست 2021 توسط طالبان زنان دوباره به حاشیه کشیده شد. جای بسا درد واندوه است که زنان افغانستانی همواره در طول تاریخ مهره بازی های سیاسی سیاست مداران افغانستان بوده وهنوزهم که ما در قرن بیست ویک به سرمیبریم شاهید این بازی غیرانسانی وننگین سیاست مداران افغانستان هستیم. این بار نیز حکومت امارت اسلامی افغانستان بابستن مکاتب، دانشگاها، مراکز آموزیشی ودفاترکاری بروی زنان وگرفتن حقوق اولیه زندگی از آنان می خواهند باجهان معامله کنند.

جهان همچنان به نظاره نشسته اندو هیچ اقدامی برای تحقق حقوق انسانی زنان افغانستانی انجام نداده اند. اما زنان بازمانده از کار، درس وتحصیل بعد از سالها فعالیت درجامعه دوباره خانه نشین شدند وبرسوگ سرنوشت نامعلوم شان گریه میکنند. بیش از ۹۹٪زنان بازمانده درخانه به افسردگی شدید دچارهستند. دخترانی که تا دیروز حرف از درس وادامه تحصیل می زدند امروز دنبال ازدواج هستند. داشتن کیس خارجی ویا هم خا رجی بودن پسرها اولین شرط دختران افغانستانی را تشکیل می دهند. تمام امید دختران وزنان افغانستانی بیرون شدن از افغانستان است حالا به هر قیمتی که تمام شود. هستند زنان ودخترانی که بخاطر گرفتن افسردگی شدید ودرمان نشدن حالت روحی وروانی شان دست به خودکشی می زنند وبرای ابد خودشان را از چنگ زندگی رها می سازند.

ادیب
9جنوری