سکینه ادیب

تاریکی روحیست
که از عمق آسمان به سوی زمین می پیچد
وشبیه آدم ها جسم پیدا می کند.
همیشه ازپشت سر
گلویم را می فشارد
آخرین نفس هایم را وسط چنگال های
تاریکی میکشم.
تا ازجایم بلند می شوم
او روح می شود ومی رود
من از تاریکی می ترسم.

۱۲/۷/۱۴۰۱
ادیب.