نصیرمهرین

جریان آوردن دوبارۀ طالبان در قدرت، حکایت از آن داشت که حکومت های متعدد از راه نهادهای امنیتی ویا دپلوماتیک، تصمیم قدرت بزرگتر و مؤثر را درک کرده، بربنیاد مصالح و منافع خویش وارد دیدار ها شده اند. می دیدیم که چین، پاکستان، روسیه، ایران و چند کشور دیگر چنان مشغول شده بودند که در دعوت طالبان به مراکز خویش، گویی دست به رقابت میزدند. اما آنچه مسلم بود، اوضاع در مسیری سمت می یافت که ایالات متحدۀ امریکا تصمیم آنرا گرفته بود. امریکا پیوند های عمیقی که با پآکستان داشت و دارد، همچنان به عنوان نیروی تعیین کنندۀ تصامیم و همواره کنندۀ راه در افغانستان، دست بلندی در آن جریان داشت. پاکستان افزون بر این که کشوری بود که سازمان امنیت آن در پرورش و نگهداشت طالبان نقش دارد، این توفیق را هم داشت که رهبرد های سیاسی را با توجه نفوذ طلبی و آروزی بلعیدن افغانستان صورت اجرایی بدهد. خیانت دولتی های افغانستان و به ویژه حکومتگران طالب دوست و هموطن کُش، امکانات و زمینه های تحقق اهداف امریکا- پاکستان را مساعد تر میکرد. پس از تحویل قدرت به طالبان، میزان نقش و توان کشور های مختلف ونام برده شده را در ادامۀ همان سیاست های پیشین می بینیم. دیگران هرطرحی برای دوستی با طلبان بریزند، یک موضوع روشن است که این گروه در نهایت در چارچوب نفوذ و سلطۀ امریکا و تحمل سلطه جویی های پاکستان که همدیگر را تکمیل میکنند، نفس میکشد. این امریکا است که صلاحیت دیده بانی حریم هوایی افغانستان را دارد. این امریکا است که برای سر پا ایستاد کردن طالبان و رام کردن بیشتر آنها، خرج دسترخوان می پردازد... و این پاکستان است که رهنمودهای زیانبار را برای گروهی که طوق لعنتی خدمت به دیگران وکشتار مردم افغانستان را بر گردن دارد، در چار چوب آن رهبردهای کلان و همیاری های منطقه یی برای طالبان میدهد.

اما نباید فراموش کرد که سمت وسو دادن طالبان با پذیرش هر نوع گفتار وکردار جهالت آمیز وضد بشری آن، نیاز به زمان دارد. زیرا دیگران پارۀ از نگرانی ها را می بینند که رفع آن کار یکساله هم نبوده است. به یکی از آن موارد اشاره می کنیم:
گروه طالبان پاکستان، امکانات، آسایشگاه ها و زمینه های بسیار مناسبی را در افغانستان به دست آورده است. این گروه هزار و یکرشته دوستی و خویشاوندی با طالبان افغانستان دارد. گروه طالبان پاکستان، به تحویل دهی قدرت به طالبان افغانستان از این دریچه می بیند که به بهره برداری بیشتر بپردازد و ازافغانستان به عنوان عقبگاه استراتیژیک استفاده کند. از همین روی اگر در گذشته پس از عملیات دهشت افگنانۀ خویش با دیدن واکنش نظامی حکومت پاکستان، تعدادی به وزیرستان و برخی به افغانستان در مناطق امن طالبی میرفتند، حالا بیشترین فعالیت ها را از مراکزی سازمان میدهند که در افغانستان حضور دارند. ابراز نارضایتی پیهم مقامات پاکستانی از چنین وضع، در واقع بیان بحرانی برای طالبان افغانستان نیز بوده است. آنچه مسلم به نظر می آید و سالها گواه آن بوده ایم که در پاکستان تصمیم وارادۀ مبارزه با گروه طالبان پاکستان وسایر گروه ها وجود داشت و هنوز قاطعانه حضور دارد. برخلاف حکومت های خاین کرزی وغنی.
جای گمانه زنی نتواند بماند که مسافرت خانم حنا ربانی کهر وزیر دولت در امور خارجه، در کنار سایر آرزومندی های پاکستان، معطوف به این موضوع است.

از قراین بر می آید که دیدارهای همیشه گی و پشت پرده میان مسؤولان "آی.اس.آی" و گروه طالبان برای خاموش کردن طالبان پاکستان، تا هنوز به جایی نرسیده است. با توجه به علاقمندی طالبان به قدرت، با توجه به تن دادن آنها به هر خفت وخواری، این احتمال میتواند بیشتر پذیرفته شود که در حق طالبان پاکستانی،"اخوت اسلامی" را زیر پای نهاده، مانند ایمن الظواهری رهبر القاعده، این مهمان ها را نیز قربانی آرزو های پاکستان نموده، و در بهای آن، رسمیت سیاسی علنی خود را از پاکستان خواهند خرید.

30/11/2022