حبیبه کوهستانی

راه ميرود در كنارم ،
سایه یی در خزانم ،
فرياد شكسته یی
مرا میخواند ،
همچو صدای
لرزان شاخه یی که
بشکسته از
سکوت باغ ست !
هيچ صدايی ،
در هيچ جايی سبز نيست !

همگام ميشوم
با برگ برگ ،
هر درخت
و بر پای زندگی ،
ميريزم
لبخند پاييزی ام را
چون زهرخندی
که بر لب دارد
خزان گل یاس... !

( ح. كوهستانی )