صنم عنبرین

من دخت آفتاب که با شب نزیستم
رفتم ز شهر تان و نگفتم که کیستم

شد خواهرم تجسم درد خزان و من
هر لحظه را به غارت توفان گریستم

فریاد عشق موج زند از گلوی من
در شهر گرچه شهره به دیوانگی‌ستم

افتادم و بلند شدم سبز و استوار
گفتم که آخرین گل این باغ نیستم

می‌خواندی‌ام چو ناقص عقل و سیاه‌سر
اینک ببین برابر چشم تو چیستم

صنم عنبرين