خالده تحسین

پرستو، از بهار و باغ بگریست
ز ملک درد و سوز و داغ بگریست

پرستو، داغ ویرانی کشیده
پرستو، زهر هجرانی چشیده

پرستو، آشیانش را رها کرد
پری سوی بیابان ها رها کرد

غریب کوچه های غربتی شد
جدا از یار و عشق تربتی شد

پرستوی مهاجر، زار نالید
ز دوری دیار و یار نالید

نه کس بر حال او آگاهست یارب
نه او را آن مقام و جاهست یارب

صدایش گم شده در گوشه ی تنگ
صدا را کی شناسد عالم سنگ

پرستو، بی نوای عشق گم شد
پرستو، بی صدای عشق گم شد