آرش آذیش

من‌‌ و تنهایی

و اندوه دوری ات

و این باد سرکش

که دوست ندار به کسی دست بدهد

و این تاریکی که به سایه می گوید ؛

عنتر بی غیرت !

و این تالاب گیج

که در جا زده

و این ماهتاب تنبل

که پیوسته خمیازه می کشد

و این گل های رز

که عاشقی مبهوت شان نشد

و این جام شراب سرخ

که خماری سراغ اش نمی رود

و این بیهودگی که

خیلی ادعا ها دارد

و این بوم

این همه رنگ

این همه اسباب

که نقاش را گم کرده اند

و این همه مضمون

که شعری نمی تنند…

همه به یک سوی

دست هایت کو

تا به امنیت برسم !


آرش آذیش